Het ontcijferen van je perinatale geschiedenis

Het ontcijferen van je perinatale geschiedenis is essentieel om de betekenis van je leven te verduidelijken en je gezondheid in handen te nemen.

Omzeggens heel onze toekomst wordt bepaald door wat zich afspeelt voor de leeftijd van zes jaar, en dit voor ons hoogste goed!

Het ontcijferen van je perinatale geschiedenis is essentieel om de betekenis van je leven te verduidelijken en je gezondheid in handen te nemen.

De weldaden van de biologische processen ontdekken die zich voltrekken tijdens de perinataliteit en de prille kinderjaren, kan ons enorm helpen om komaf te maken met de psychologische, affectieve en zelfs lichamelijke pijn.

De perinatale en genealogische invalshoek brengt de gelukkige of ongelukkige herhalingen in ons leven aan het licht en helpt ons oog te hebben voor onze lotsbestemming, voor onze vrije wil en voor de pracht van de biologische intelligentie.

Onze toekomst tekent zich reeds af voor de geboorte en de conceptie

Er valt ongetwijfeld nog veel te ontdekken over het biologisch functioneren van de mens, maar toch slagen we er steeds beter in om door te dringen tot het mysterie van de biologie door een licht te laten schijnen op de inhoud van het geheugen van onze genen, dragers van de ervaringen van onze ouders en voorouders.

Zelfs indien veel vragen nog onbeantwoord blijven is het mogelijk om een dynamiserende zin te vinden in onze ervaring op aarde door het bestuderen van waarom en hoe de ervaring van onze ouders tijdens onze perinataliteit zich inschrijven in de genealogische geschiedenis van onze voorouders.

Tijdens de perinataliteit die gedefinieerd wordt door een tijd-ruimte die  zich over een periode van negen maanden spreidt, van voor onze eigen conceptie tot onze  jonge kindertijd, beschikken wij over biologische capaciteiten die ons in staat stellen om als het ware sponzen te zijn. Zo slaan wij de totaliteit van de levenservaringen van onze ouders op, zowel de de traumatiserende als de dynamiserende levenservaringen. Deze indrukken vormen ons mentaal programma en doen ons aldus gelijkaardige situaties aantrekken die onze ouders beleefd hebben op verschillende levensdomeinen: sentimenteel, professioneel, familiaal, sociaal, …

Dankzij de herhalende scenario’s van succes en lijden die dat mentaal programma tijdens ons bestaan met zich gaat meebrengen op onze verschillende levensdomeinen is het mogelijk om de inhoud van ons programma te decrypteren en zodoende onze bestemming te ontdekken en die grote vragen te beantwoorden : Wie ben ik? Waarom ben ik op aarde? Welk zin heeft mijn leven?

Talrijk zijn de specialisten die blijven herhalen dat de perinatale ervaring de basis vormt voor een gelukkig leven. De hoeveelheid liefde die de ouders aan de kinderen geven, legt voor het kind de basis van zijn affectieve veiligheid, van zelf-vertrouwen, vertrouwen naar de ander toe en naar de wereld toe.Tijdens deze perinataliteit en periode van jonge kindertijd vormen de foetus en het kind één enkel psychisch organisme, uiteraard met de moeder, maar ook met de vader. De foetus en het kleine kind nemen hierdoor het geheel van de emoties van de ouders waar en bouwen aan de hand van deze emoties een zelfbeeld op, of ze rechtstreeks met hen te maken hebben of niet.

Talrijke onderzoeken hebben zo aangetoond dat het perinataal leven en de jonge kindertijd een fundamentele rol spelen in het leven van eenieder. Het is namelijk gedurende deze periode dat de foetus en later het kind de affectieve band opbouwt die de ontwikkeling van de neuronale connecties bepaalt.  Ziehier waarover alle ouders die het beste voor hun kinderen wensen, zich zorgen dienen te maken indien deze periode niet op een idylische manier verliep. Vanuit dit perspectief is de verantwoordelijkheid van de ouders i.v.m. de mate van het geluk en succes van hun kinderen dus enorm!

Dus wat te doen indien deze periode slecht verliep? Hoe het terug rechtzetten? En wat indien er niets rechtgezet dient te worden maar eerder een eind moet gesteld worden aan een illusionaire wetenschappelijke en ouderlijke almacht? Wat indien we ons beter zouden openstellen voor een begrip en voor de prachtige biologische processen die enkel als functie hebben van ons in leven te houden? Ja, ons te helpen te overleven en te leven?

Laten we ons één enkel ogenblijk voorstellen dat wat er zich in het leven van de ouders afspeelt binnen hun omgeving tijdens onze perinataliteit  en prille kinderjaren een massa  noodzakelijke synchroniciteiten zou zijn om de foetus en het kind in staat te stellen het programma te ontwikkelen dat  nodig is om zijn lotsbestemming te vervullen. Te vaak nog schuiven wij ons psychologisch en affectief lijden af op de rug van de anderen en van het leven.  Idem voor ons falen om onze levensdromen te realiseren.

Hiermee zetten wij ons in een positie van onmacht. En indien wij daarbij ook nog onze mislukking associëren met een perinatale beleving die elk van onze cellen heeft doordrongen dan zetten wij ons in een situatie van totale onmacht. Dit zou zijn zoals zeggen “Te laat!” Laten we niet onbewust onbekwaam blijven, laten we ontdekken hoe we onze perinatale programma voor het allerbeste kunnen aanwenden.

Ons perinatale programma zet ons op de koninklijke weg van ons ontwaken

Of deze geprogrammeerde scenario’s in de perinataliteit en vroege kinderjaren getuigen van vreugde of van pijn, het komt ons toe ons ervan bewust te worden en ze niet op een automatische manier uit te voeren, zoals een robot. Het gaat erom de herhalende scenario’s op het spoor te komen die ons leven uitstippelen, en te beseffen dat we meester kunnen worden van hun ontknoping. Ze te beheren indien ze lijden met zich meebrengen, ze te versterken indien ze succes met zich meebrengen. Het gaat erom het welbevinden terug te vinden die deze herhalingen ons gebracht hebben maar ook om de draad terug te vinden van onze lotsbestemming. De tonaliteit van deze herhalingen zet ons op weg naar wat we op aarde zijn komen leren.

Ieder van ons beleeft een aardse ervaring binnen een familie, een genealogie en is zo tijdens de perinataliteit geprogrammeerd om specifieke situaties aan te trekken die nodig zijn voor zijn evolutie.

Waarnemen hoe onze perinatale emotionele geheugens draagsters zijn van onze bestemming zet ons op een koninklijke weg van genezing, van ontwaken aan ons zijn, aan onze aangeboren gaven en haalt ons definitief uit onze slachtofferrol die tot steriliteit leidt. Ja, soms tot rechtstreekse of onrechtstreekse zelfmoord.

Velen onder ons hebben “drama’s” beleefd in de baarmoeder en in de vroege kinderjaren. En daar we nog in leven zijn staat het als een paal boven water dat we er reeds allen in geslaagd zijn onbewuste psychologische processen van herstel en van evolutie (veerkracht) op punt te stellen. Wij hebben, geconfronteerd met de gevoelde pijn in deze periode, geloofsovertuigingen ontwikkeld die nieuwe competenties met zich hebben meegebracht die we nodig hadden om onze bestemming te realiseren.

Deze competenties zijn zich blijven ontwikkelen iedere keer dat we gebeurtenissen hebben meegemaakt die verweven waren met herhalende scenario’s die we aantrokken door onze geloofsovertuigingen die zich gevormd hebben tijdens onze perinataliteit en prille kinderjaren.  Dan komt het moment waarop we dienen te erkennen hoezeer we competent zijn geworden in het beheer van zulke herhalende scenario’s van lijden, en te ontdekken hoe dit lijden noodzakelijk was en wat ze ons hebben bijgebracht. We kunnen ons dan openstellen voor het nieuwe en ons avontuur verderzetten dat ons ertoe drijft om onze essentie te openbaren.

Al deze strategiëen, ontwikkeld om te overleven tijdens de perinataliteit of de jonge kinderjaren hebben ons een rol aangemeten en hebben zo een persoonlijkheid opgebouwd die ons van ons eigen temperament heeft verwijderd. Echter hebben ze ons ook geholpen een tweede karakter te ontwikkelen die de inmiddels verworven capaciteiten bevat.

Het probleem is niet dat men zich een tweede karakter gevormd heeft daar we door dit te doen capaciteiten hebben verworven. Het probleem is dat we zo gehandeld hebben vanuit een lage eigenwaarde, uit angst voor anderen of uit schuldgevoel. We waren er vooral van overtuigd dat we niet geschikt waren, onbekwaam zoals we waren, en dat we dienden te veranderen, iemand anders dienden te zijn, terwijl we een puur wonder zijn van de schepping.

Het gaat erom ons in het leven ervan bewust te worden dat wanneer onze emoties ons onderuithalen en ons overspoelen, wanneer wij een gevoel van verlating hebben, van afwijzing, een intens schuldgevoel van er niet bij te horen of wanneer niemand er schijnt te zijn om ons te beschermen, te troosten, noch om ons uit te leggen wat er precies gebeurt… We eenvoudig bezig zijn ons te verbinden met onze perinataliteit of onze jonge kindertijd.

Deze gevoelens zijn daar om onze aandacht te trekken en inzichten op te wekken over hetgeen wij waargenomen en geloofd hebben tijdens de ervaringen van onze ouders. Het emotioneel lijden dat we voelen is een alarmkreet die ons aanspoort ons gevoel van het verleden te onderzoeken in het licht van onze volwassenheid, om onze perceptie ervan bij te sturen, een einde te stellen aan ons lijden en dan onze evolutie verder te zetten.

Verkeerde percepties: een bron van weldaden

De belangrijkste interpretaties van de ervaringen van de ouders die de foetus of het kind pijnlijk beleefd heeft zijn de basis van overtuigingen zoals “ik heb geen waarde - ik ben het niet waard om geliefd te zijn- ik heb iets verkeerds gedaan en dien gestraft te worden”.

Geloofsovertuigingen die, zelfs al zijn ze verkeerd, het kind toestaan om in bepaalde gevallen prachtige competenties te ontwikkelen. Indien het kind bvb denkt geen waarde te hebben gaat het zich afvragen hoe het toch waardevol zou kunnen zijn en gaat proberen zich onophoudelijk te verbeteren in talrijke activiteiten, van succes naar succes, onbewust veelvuldige competenties verzamelend die het nodig heeft om zich te realiseren. De toxiciteit van dit biologisch proces komt aan de oppervlakte wanneer, reeds in de volwassenheid, met verworven competenties in overdaad, de volwassene blijft geloven dat hij/zij niets waard is en in cirkels blijft draaien in een perceptie die zijn ongeluk wordt. Gevangen in deze perceptie is hij niet bij machte te evolueren en de vrucht van zijn afgelegde weg aan de wereld te schenken. Hij blijft verstrikt in zijn herhalend scenario van een lage zelfwaarde.

Indien bvb de foetus het onverlangen voelt van de vader en de moeder tot het ouderschap of zelfs het verlangen om te aborteren, kan hij bvb de angst ontwikkelen om de ander nodig te hebben. Deze angst zal hem toestaan te verlangen om zeer snel groot te worden en enorm veel competenties te ontwikkelen om zelfstandig te zijn. Maar indien hij niet redelijk snel bewust wordt van dit proces dat zich tijdens de perinataliteit ontwikkeld heeft, kan deze overtuiging hem ook zeer snel tot isolement drijven, het gevoel voedend dat alleen hij de beste is.

Een pasgeborene die zich bvb afsnijdt van zijn sensitieve gave omdat hij de diepe verwerping naar hem toe voelt van zijn moeder en ter compensatie zijn cerebrale gave ontwikkelt om zich van zijn eigen veiligheid te verzekeren, stelt een proces op punt dat hem in eerste instantie zeer gunstig is. Echter in tweede instantie, in de loop der jaren, indien hij zich niet bewust wordt van het biologisch perinataal proces, verliest hij contact met zijn eigen elan en verlangens. Hij zal uiteindelijk wegzinken in somberheid. Door zo zijn sensitieve gave te hebben uitgedoofd, zal hij, eenmaal volwassen geworden de signalen van zijn eigen lichaam niet meer voelen. Hij leeft in zijn hoofd. Dit slecht voelen duwt hem in de richting om zich ervan bewust te worden dat het tijd is om zich terug te verbinden met zijn sensitieve gave en ze te leren gebruiken zonder daarom de cerebraliteit te verliezen die hij ontwikkeld heeft.

Het proces van de perinataliteit onthult ons onszelf

Het is ieders taak om op een gegeven moment tot zijn oorsprong terug te keren om zijn aangeboren gaven te ontdekken en deze helpen te doen opbloeien. Zonder dit proces zullen de pijnlijke scenario’s die door onze perceptie van de ervaringen van onze ouders zijn teweeggebracht, steeds pijnlijker worden, en indien deze zich koppelen aan de programma’s die onze genealogie doorheen schudden alsook resoneren met ons leven, riskeren wij om ziek te worden.

In dat geval zoekt de ziekte ons enkel ervan bewust te maken hoe het effect dat zekere gebeurtenissen op ons hebben te wijten is aan onze perceptie ervan, met de resonantie ervan op onze genealogische en perinatale geschiedenis en met ons gebrek aan bewustzijn ervan.

De strategiëen die we ontwikkeld hebben om de pijn te overleven in onze perinataliteit en prille kinderjaren zijn op een bepaald moment nuttig geweest maar worden nadien een echte blok aan het been. Ze kunnen ons meesleuren in spiralen van pijn en zelf-destructie en ons zo volledig laten voorbijgaan aan wie we zijn. Het slechtbevinden steekt de kop op wanneer we onze vrije wil niet gebruiken om deze geheugens van het verleden te onderzoeken en het effect ervan op onze verschillende levensdomeinen te decrypteren.

De interpretatie van een feit komt voort uit onze perinatale gevoelens

Talrijke kwalen in ons heden en onze toekomst zijn en zullen te wijten zijn aan onze “perinatale voorstellingen.”, t.t.z. aan de mentale beelden die voortkomen uit onze perinatale programmatie via dewelke wij ons, hier en nu, innerlijk de buitenwereld en het verleden voorstellen. Het zijn niet de feiten van ons levensverhaal, die van onze ouders of onze voorouders die belangrijk zijn maar wat we ervan maken vanuit onze sensoriële percepties. Hoe beleven wij ze? Hoe voelen wij de gebeurtenis in functie van onze persoonlijke visie van de wereld die tot stand kwam gedurende onze perinataliteit en jonge kinderjaren?

Dit is wat Dr R.G. Hamer en S. Hahnemann de “subjectieve kleuring van het conflict” noemen. Ieder van ons, met zijn sensorieel perceptie-systeem, stelt zich zijn levenszaken voor op zijn manier en het is de voorstelling ervan die hij zich maakt die een impact heeft op zijn biologie.

Een en eenzelfde feit, kan al dan niet gelijkaardige effecten te weegbrengen naargelang de persoon.  Omgekeerd kunnen verschillende feiten gelijkaardige effecten of verschillende effecten met zich meebrengen. De biologie gaat voor elke persoon anders reageren en dit volgens de cerebrale neurolgische representatie die elk zich maakt van de situatie vanuit zijn lichamelijke gewaarwording. Er zijn dus evenveel verbeeldingen als personen die op een verschillende manier gaan reageren en dus beroep gaan doen op verschillende cerebrale neuronale connecties. Ieder met zijn unieke geschiedenis van perinataliteit.

Bvb, indien ik bij het overlijden ven een dierbaar iemand, het accent leg op de onverteerbare scheiding, zou ik een conflict kunnen doen van een verlies van fysiek huidcontact met de overledene en zo een huidpathologie ontwikkelen. Indien ik het accent leg op het levensverlies dat door het water wordt gesymboliseerd, zou de zone van de nieren aangetast worden en zou ik een nierinsufficiëntie veroorzaken om het leven van de overleden persoon te kunnen vasthouden. Indien het accent gelegd wordt op het gebrek, zou mijn pathologie van hepatitische aard kunnen zijn gezien het feit dat de functie van de lever reserves stockeren, is. Indien ik kwaadheid voel i.v.m. het overlijden van de dierbare persoon en ik rancune voel t.o.v. de chauffeur die hem/haar vermoord heeft, dan zou het de galblaas kunnen zijn die aangetast wordt. De functie van de galblaas zijnde gal produceren tot hulp van de vertering, en wanneer deze geblokkeerd is steekt kwaadheid de kop op.

Maar indien ik in vrede ben met zijn/haar overlijden en ik de gebeurtenis in alle sereniteit beleef bvb mij door mij voor te stellen dat deze persoon in vrede teruggekeerd is naar de hemel en hier op aarde verwezenlijkt heeft wat hij/zij diende te doen en dat die zich in een nieuw en nog mooier leven zal kunnen “incarneren”, dan zal ik wellicht geen enkele pathologie ontwikkelen.

Zodus kan elk feit, dat ik op een neurosensitieve manier beleef eerder in resonantie treden met een bepaald orgaan dan met een ander en deze manier van perceptie is vaak het gevolg van de perinataliteit en de ervaringen in de jonge kindertijd. Een ziekte broeit op een terrein met talrijke feiten die éénzelfde effect kunnen in gang zetten. Deze herhaling nodigt ons uit tot een ware introspectie om de zin en de wijsheid te ontdekken die geïncarneerd dient te worden van deze zo talrijke herhalingen. Het is van primordiaal belang de link met onze perinataliteit en de genealogische geschiedenis te ontdekken. Het aangetast orgaan en de betekenis van zijn functie zet ons op de juiste onderzoekspiste om te ontdekken wat we op aarde zijn komen leren, wat ons toekomt om daarin specialist in te worden.

Terug gevoelige wezens worden benadigd met empathie, en ons leven anders leiden

Het is belangrijk om te beseffen dat, indien we gereageerd hebben op de ervaringen van onze ouders, het is omdat we gevoelige wezens zijn met een grote perceptie-gave. Daar we de gevoelige percepties niet konden beheren dankzij deze gave, hebben we ons verdoofd. Onze aangeboren sensitieve gave opwekken en leren gebuiken is noodzakelijk voor wie zijn gezondheid en welzijn wil aanpakken.

De tijd breekt dan aan dat ons gevraagd wordt, als we in goede gezondheid willen blijven, om de uitsluitend verstandelijk redenerende attitude die we in de loop der jaren buiten proportie ontwikkeld hebben te verlaten. Het ligt in onze mogelijkheden om ons terug te openen voor onze eerste zintuigen en zodoende het effect te kunnen waarnemen die de feiten op ons hebben. Het komt ons toe te realiseren dat het effect dat herhaalde feiten op ons hebben het gevolg zijn van onze perinataliteit en genealogische geschiedenis.

Wij worden zo genoopt om van visie te veranderen, onze geloofsovertuigingen en gedrag te herzien en dit met maar één doel, ons helpen te evolueren, ons te realiseren door onze bestemming te bereiken t.t.z. de wereld onze aangeboren competenties aan te bieden. De eerste competentie zijnde van uiterst sensitief en empathisch te zijn jegens de ervaringen van elk levend wezen op aarde.

Er wordt aan niemand gevraagd om een ondraaglijke leven te leiden

Zoals de Dalai Lama zegt “Niemand is onder een slecht gesternte geboren. Er zijn enkel mensen die de hemel niet kunnen lezen”.

De gewaarwordingen van gelukkige en pijnlijke gebeurtenissen die wij tijdens de perinataliteit hebben ervaren maken deel uit van de zaadjes van de lotsbestemming. De verkeerde geloofsovertuigingen die toen ontwikkeld zijn, de voeding die ons geholpen heeft om gevoed te worden, om te overleven en in een eerste tijd verschillende bronnen te kunnnen aanboren die ook noodzakelijk waren voor onze lotsbestemming.

Er komt dan een moment waarop deze verworven bronnen dienen verenigd te worden met de aangeboren bronnen. Er komt een moment waarop deze verworven bronnen ons gaan toestaan om ons te openen voor onze aangeboren bronnen en deze te verwelkomen en ze te laten ontplooien.

Het uniek doel van ieder van ons is van op aarde te ijveren tot we ons gelukkig voelen van te leven en in leven te zijn. En dit in verbinding met onszelf en de acht Rijken van het leven.

De geloofsovertuigingen van onze perinataliteit en kindertijd hebben we aangenomen omdat we niet wisten hoe te beheren wat we voelden. Ze hebben onze zelfwaarde aangetast, en het beeld, de liefde en de kennis die we over ons hadden, verzwakt. Door deze overtuigingen te verlaten poetsen wij ons blazoen weer op en durven zo onze volledige kracht te investeren in onze eerste gaven, die we destijds niet in staat waren te benutten.

Het feit dat we een emotionele spons waren van de gevoelens van onze ouders tijdens onze perinataliteit en jonge kinderjaren heeft een diepe zin die niets van een fataliteit heeft. Het gaat om een biologisch proces, drager van leven.

Onze perinataliteit analyseren of de herhalingen die deze perinatale ervaring telkens weer met zich heeft meegebracht in ons leven is zonder twijfel de beste manier om eindelijk te kunnen ontdekken “wie we werkelijk zijn” en ons toe te staan te worden wie we zijn in onze diepste esssentie.

Ons leven zal dan veel evidenter, krachtiger worden naar ons beeld.

Deze verheldering zal ons helpen om te realiseren hoezeer alles buitengewoon goed in elkaar steekt en dat het geenszins gaat om te deprogrammeren maar om onze programma’s te verwelkomen en er de zin van te begrijpen binnen onze genealogie zelf. Deze weg van perinatale en genealogisch ontwaken staat ons toe om ons te verzoenen met onze ouders, met onze genealogie en vooral met het leven zelf dat het goed met ons voor heeft. Men vertelle het voort…