Borstkanker: mammacarcinoom

Van mammacarcinoom naar mama wat een droom

Als meest voorkomende kankervormende ziektebeeld bij de vrouw, verdient borstkanker zeker dat er dieper ingegaan wordt op de pistes van de psycho-biologische decodering ervan. In nr 16 van "neosanté" (oktober 2012), heeft dr. Eduard Van Den Bogaert reeds deze oefening gedaan. Deze keer benadert hij het onderwerp doorheen negen niveaus, dewelke hij de "pyramide ter bevordering van de genezing" noemt. Zijn vrouw Judith schreef mee aan en redigeerde twee nieuwe en bijzonder ontluisterende klinische casussen over de belevingswereld van zieke personen en het therapeutische parcours dat zij aflegden op voorstel van haar echtgenoot. Laat dit nieuwe inzicht in borstkanker een heilzame bijdrage zijn aan hen die door borstkanker getroffen zijn.

We weten onderhand wel, een ziekte overkomt je niet zomaar. Zij is het resultaat van een verandering in gedrag door een aparte, bijzondere verandering in onze omgeving. Een ziekte ontwikkelt dus nieuwe capaciteiten om zo de kans op overleven te verhogen. Hernemen we de benadering van de negen niveaus ter bevordering van de genezing dewelke mij erg dierbaar is, om de betekenis van borstkanker te decrypteren.

Eerste niveau: de omgeving

Borstkanker is in het westen het meest verspreid, wat ook geldt voor prostaatkanker bij mannen. Beide vertonen een conflict op het vlak van het nest. Om een goed begrip te krijgen van de omgeving waarin ze gedijt, is het interessant te begrijpen wat de localisatie is van de borsten, in het perspectief van de evolutie.

In den beginne was er reeds een melkafscheiding door de vis. Op het moment dat het reptiel het water verlaat, zal het op zijn beurt op de buitenkant van de buik cellen ontwikkelen die een witachtige vloeistof afscheiden. Deze zal de schaal van de eitjes beschermen tegen uitdroging bij blootstelling aan zon en wind (het zonnecrème-effect). Men vindt hier reeds de eerste functie van melk terug. Deze klieren gaan zich naderhand samenstellen in uiers bij de zoogdieren of in borsten, symmetrisch over de buik verdeeld. Nog later zien we twee borsten verschijnen boven het middenrif. Deze plaatsverandering op het lichaam van de dieren is op zich al heel openbarend. Wanneer de koe gescheiden wordt van haar kalf, voor wie haar melk bestemd was, ontwikkelt zij carcinomatose van de uier. Deze zet een fenomenaal grote hoeveelheid melkafscheiding in gang, die wordt ingezet voor het fabriceren van kaas en melkproducten, die de mens op abusievelijke wijze consumeert. De melk van een koe, een geit of een schaap is melk die we caudaal, anaal en genitaal noemen, t.t.z. dicht bij de staart, bij de anus en de genitale organen. Het is evident dat de samenstelling van de melk niet dezelfde zal zijn als bij andere zoogdieren, die de borsten op de buik dragen, zoals een teef, een poes of een zeug. En nog minder bij de melk van de vrouw, die een afscheiding heeft door borsten die hoger liggen dan het diafragma, dus dicht bij het hart, de longen en de larynx. Een menselijke melk die gekleurd is door de nabijheid van de organen, dicht bij de adem, het kloppen van het hart en de spraak.

Tweede niveau: de interne gedragingen

Er vindt dus een progressie plaats van de staart naar het hart. Zuigelingen hebben het geluk zich te voeden in door liefdevolle en vitaliserende zones. Deze melk speelt aldus een fundamentele rol in de ontwikkeling van de hersenen en de mogelijkheid om te leven, lief te hebben en te praten.

We merken op dat sinds de jaren 1950 de medische wereld de ontwikkeling ten behoeve van melkpoeder afkomstig van dieren aangemoedigd heeft, met de zegen van wetenschappers. De artsen, gemanipuleerd door vertegenwoordigers van de farmaceutische bedrijven, hebben lange tijd het gebruik ervan gestimuleerd, meestal te goeder trouw. Deze melkpoeders, die hebben bijgedragen aan het vergaren van grote fortuinen door de laboratoria die ze vervaardigden, zijn nochtans de oorzaak van één van de grootste genocides van de eeuw, met name in Afrika, waar pasgeboren baby’s door een gebrek aan drinkwater en het gebruik van – reeds vervallen – melkpoeder een onverteerbare en minderwaardige melk gevoed kregen die bovendien niet de juiste antilichamen bevatten om zich aan te kunnen passen aan hun omgeving.

Derde niveau: de (in-)capaciteiten

Melk heeft twee functies: bescherming en voeding. Er zijn dan ook twee types borstkanker: de ene ontwikkelt zich in de klier en de andere in het kanaal die van de klier naar het uiteinde van de borst gaat.

1. De klier is in zekere zin de fabriek: zij dient om te produceren! Wanneer een kanker van de klier de kop opsteekt, dan is dat om de capaciteit van de melkproductie te verhogen, of we het nu hebben over dieren of mensen.

De kanker in de klier verschijnt wanneer er gevaar dreigt voor het kleintje en er extra melk dient te worden geproduceerd, bovendien een melk die rijker is, en herstellend werkt. Wanneer men de jongen bij een poes of een teef weghaalt om ze te doden, of wanneer een zoogdier haar jongen verliest in de natuur, dan zal zij onmiddellijk een borstklierkanker ontwikkelen. Zo kan zij extra melk produceren, die bovendien geïnjecteerd kan worden. De kankercellen hebben nl. meteen ook de capaciteit om de melk direct in de muil van de jongen te spuiten. Zweeft haar jong op het randje van de dood, onvoldoende krachtig om nog te zuigen, dan kan de moeder de borst direct in de muil van het jong steken en de melk spuit er zo uit, zodat het jong alsnog gered kan worden.

2. Het kanaal heeft als functie het leiden van de melk van de klier naar de mond van de zuigeling. Maar ook: het leiden van de zuigeling naar de borst van de moeder, want pasgeborenen zijn in staat om via de reukzin de moeder met haar melk te herkennen. Zo ook bestaat de functie van het tweede type kanker erin de ander naar zich te leiden of zichzelf naar de ander te leiden, m.a.w. te "verleiden". Men kan dus een kanker ontwikkelen in de kanalen wanneer men een conflict beleeft op het vlak van de verleiding, die zich niet kan verwerkelijken. Het kan een geval zijn waar de moeder een scheidingsconflict beleeft met haar kind. Of met de man met wie ze een kind heeft verwekt maar die ze niet kon leiden tot het bouwen van een nest of erkennen van haar kind om haar nakomeling zekerheid te kunnen bieden. Of een vrouw die zich van haar kind gescheiden ziet, zelfs wanneer het niet in gevaar is. Ze kan dan vrij snel een zweer ontwikkelen op het kanaal teneinde het contactoppervlak te vergroten. Naderhand, wanneer het contact hersteld of helemaal verloren is, gaat het kanaalzweertje zich herstellen, wat een beeld oplevert van een proliferatie van tumorcellen. In feite gaat het hier om een proliferatie van een genezingsproces van de kanaalzweertjes, een beetje zoals er na een botbreuk een proliferatie optreedt van beendercellen.

Natuurlijk vindt deze herstelling plaats in verschillende kanalen, wat de indruk wekt van een invasieve tumor. De medische beeldvorming zal dit lezen als een extreem infiltrerend, uitgezaaid fenomeen in de borstklier en de melkkanalen en geloven dat het hier gaat om een gevaarlijke tumor.

Samenvattend, kunnen de capaciteiten van de kanker als volgt worden omschreven:

• Voor de borstklier, een herstellende melk produceren, bovendien in grotere hoeveelheden.
• Voor het kanaal, het contactoppervlak groter maken en vervolgens herstellen.

Vierde niveau: conflictgevoelens en pathogene emoties

Kanker in de borstklier duidt op een conflictgevoel van gevaar voor het kleintje als het om de linkerborst gaat, of een conflictgevoel t.o.v. de man of partner als het om de rechterborst gaat.

In de kanalen gaat het om een scheidingsconflict met het kleintje in de linkerborst of een scheidingsconflict met de man in de rechter. Dit geldt voor een rechtshandige vrouw. Bij een linkshandige vrouw is het andersom. Hoe komt nu dat de linkerborst verband houdt met het kind? Omdat een rechtshandige vrouw het kind op de linkerarm zal dragen teneinde haar sterkste en handigste rechterhand vrij te houden. De linkerborst maakt dus contact met het kind. Wanneer zij op stap is met haar man en haar kind, zal zij haar kind op de linkerarm dragen en terwijl ze haar man aan haar rechterhand houdt. Haar rechterborst is dus de contactkant met de man.

Vanuit het andere perspectief bekeken: wanneer het baby-meisje in de arm van de mama ligt, dan maakt de rechterborst van de toekomstige vrouw contact met de moeder. Wanneer ze groter is, staat ze naast haar vader en is het haar linkerborst die contact maakt met hem.

Samengevat, kunnen we dus stellen dat de linkerborst van de vrouw de verhouding tot het kind of tot de vader vertegenwoordigt, en de rechterborst de verhouding tot de moeder en de man.

Vijfde niveau: overtuigingen, waardenstelsel en het mentale

Bij de mens, anders dan bij de dieren, creëren de hersenen echter niet enkel een conflict bij een werkelijke scheiding met het kind of met de man. Het kan ook een ingebeelde scheiding zijn, of een symbolische of virtuele scheiding.

Zo is er het geval van een zestigjarige lerares, in de menopauze en zonder kinderen, die zich tijdens haar laatste jaar als lesgeefster had ingebeeld dat haar briljante leerlinge haar symbolisch kind was. In feite had zij die leerlinge gezoogd met haar intellectuele kennis. Op het einde van dat schooljaar werd de leerlinge, die zij zo goed had weten te vormen, opgemerkt door een Amerikaanse headhunter, die haar prompt een beurs aanbood aan de universiteit van Berkeley. Het gevoelen van de lerares is daarbij vergelijkbaar met dat van een konijntje dat het nog niet gespeende jong weggerukt ziet worden van de borst door de witkopzeearend, symbool van de verenigde staten. De lerares ontwikkelt dus een kanker op de kanalen van de borst. Vervolgens geneest ze hiervan wanneer ze zich bewust is geworden dat het niet werkelijk was gebeurd en dus louter ingebeeld was. Zo ook was er de pianiste die halsstarrig weigerde om zich te laten opereren. Wanneer zij speelde was het alsof de muziek langs haar borsten liep doorheen haar armen en handen om haar publiek te voeden, voor haar gelijkgesteld aan haar kroost.

Of nog: de moeder die denkt dat haar kind haar werd ontnomen of in gevaar verkeert, terwijl het kind gewoon op vakantiekamp is. Zij lijdt aan de overtuiging dat er sprake is van een scheiding of gevaar. Zelfs wanneer haar kind in de crèche is of op school, kan zij geloven dat het ongelukkig is of in gevaar is. Een moeder kan denken dat haar kind in gevaar is wanneer het in de couveuse ligt. Of dat haar man ongelukkig is wanneer hij tijdelijk gescheiden is van haar. Ook als voor deze omstandigheden wordt gekozen om het kind beter op te vangen of te beschermen, en de ongerustheid is onterecht, dan is een moeder op deze manier het slachtoffer van haar overtuigingen en waardenstelsel.

Zesde niveau: identiteit

Er zijn dus twee types borstkanker: kanker in de klier of in de kanalen.

De klierkanker bestaat al veel langer want de klier verscheen reeds gedeeltelijk bij de vis en het reptiel en vervolgens als volwaardige klier bij de zoogdieren. De kanalen vormden zich pas bij de zoogdieren, toen de opperhuid (epiderm), de nieuwe huid, werd gevormd teneinde de oude huid (derm) te bedekken (epi) waar de oorspronkelijke cellen voor de aanmaak van de klier vandaan kwamen.

Zevende niveau: plan, opzet

De opzet van een kanker is in geen geval het doden van een moeder of een vrouw, integendeel. De antropologie leert ons over afgelegen Afrikaanse stammen, waar jonge vrouwen die per ongeluk gebeten of gestoken werden door een giftig dier zoals een slang of een schorpioen, hun kind laten zogen bij een andere vrouw die zelf aan het zogen is. Bij gebrek daaraan, is het de grootmoeder die zich over het kind ontfermt, het aan de borst legt en onmiddellijk een klierkanker ontwikkelt om melk aan te maken voor haar kleinkind. Zo een verhaal geeft ons inzicht in de zin van het ontwikkelen van een kanker, die een kleintje dat in de vrije natuur geen toegang meer heeft tot de noodzakelijke melk, aangemaakt door de moeder, toch nog kan redden. Zelf ben ik getuige geweest van een opmerkelijke ervaring. Een jonge, zwangere vrouw die door een plastische ingreep aan de borst niet in staat was om melk aan te maken en te zogen. Zij had vier oudere zussen die allen tijdens hun zwangerschap een zwangerschapsvergiftiging (eclampsie) te beurt vielen, maw zeer brutale tonische krampen die een hoog risico inhouden voor de moeder en het kind tijdens de bevalling. Aan deze vrouw had ik gezegd dat, als ze bepaalde waarschuwingstekens zou ervaren, zich onmiddellijk naar het ziekenhuis moest begeven, wat dan ook is gebeurd en het kindje werd geboren met behulp van een keizersnede. Maar op het eigenste moment dat de jonge vrouw is bevallen, werd haar schoonmoeder op een nogal brute wijze wakker en er stroomde melk uit een van haar borsten. De schoonmoeder had van op afstand de geboorte van haar kleindochter gewaargeworden en daarmee ook de gewaarwording dat de pasgeborene in een couveuse dreigde te worden gestopt vanwege het feit dat de moeder niet in staat was borstvoeding te geven. De grootmoeder begon dan ook zelf melk aan te maken om haar kleindochter te kunnen voeden. Dit geval deed zich echter hier in België voor, niet in het amazonewoud. Niemand had het verband gelegd tussen beide voorvallen. De primitieve hersenen kunnen het onderscheid niet maken tussen werkelijk gevaar en ingebeeld gevaar. Het kind bevond zich inderdaad in gevaar, ware het niet dat er een interventie plaatsvond door een verloskundige. In ieder geval zou de pasgeborene nooit in gevaar zijn geweest omwille van een gebrek aan moedermelk.

We kunnen nog verder gaan door ons een man in te beelden, alleen in het woud, met zijn zuigeling. De enige mogelijkheid die de vader dan heeft, is de zuigeling naar zijn geslachtsdeel toebrengen en de baby voedt met de melk van de prostaat door onmiddellijk een prostaatkanker te ontwikkelen. Prostaatmelk kan nl. voeding bieden, niet alleen aan de kleine spermatozoïden, maar in extreem noodgeval ook aan een baby.

Bekijken we dan pedofilie even niet vanuit juridisch oogpunt – sowieso een verwerpelijk gegeven – maar vanuit louter biologisch oogpunt, dan beseffen we dat mannen die zich laten zuigen door kinderen, of vrouwen die zich aan de borst laten zuigen ook al hebben zij geen kind dat gezoogd moet worden, zich in een staat bevinden waarbij het geheugen van de overlevingsdrang in werking treedt. Onbewust merken zij dat deze kinderen tot zekere hoogte behept zijn geweest van deze voeding, van die ouderlijke bescherming. Op een of andere manier trekken deze kinderen de pedofiel aan door hun tekort aan immuniteit jegens hun ouders. De volwassenen zitten op hun beurt in hetzelfde ontberingsconflict, van tekort aan fysieke en affectieve voeding. Liefde is nl. essentieel als voeding. In voorkomend geval is de opzet van een kanker het verzekeren van het overleven van het kind of van de communicatie en het contact met de moeder.

Achtste niveau: zin, logica

Zo zien we maar weer, een ziekte komt niet zomaar, toevallig uit het niets. Zij heeft een zin, een logica. De logica is (over)leven. De zin van eerstegraads borstkanker is het in staat stellen van kinderen die geen ouders (meer) hebben om voeding te krijgen, om zich te laven aan bescherming.

Negende niveau: wijsheid

De wijsheid van borstkanker, die toelaat om aan preventie te doen of die het zelfgenezingsproces bevordert, is om vrouwen tot bewustzijn te laten komen dat ze zich steeds vaker verplicht zien om het nest te verlaten om te gaan werken en zich zeer vroeg van hun nest te laten scheiden. Ze ontwikkelen op die manier een erg hoog stressniveau en een groot conflict door hun nog zeer jonge kinderen achter te laten bij onthaalmoeders, hen over te dragen aan mensen die niet hun werkelijke moeder zijn, en die naar alle waarschijnlijkheid niet de liefde, het geduld of de zin kunnen opbrengen om hen de voeding te geven die ze nodig hebben, of toch niet zoals zij, de echte moeders dat zouden doen.

Zodoende zal een borstkanker bij een vrouw heden ten dage eerder een psychische dan een biologische grondslag kennen. Sommige vrouwen krijgen borstkanker tijdens het zogen. Gelukkig zijn het dan situaties waarbij de kanker niet gediagnosticeerd is, mede door het feit dat men ervan uitgaat dat zich tijdens het zogen geen kanker kan ontwikkelen. Ik heb het geval gekend van een vrouw die een kanker ontwikkelde in de rechterborst tijdens het zogen van haar kindje. Het syndroom was dat van een "grote liefde" die haar verlaten had. Ze onderging een groot lijden doordat ze niet de liefde en de melk van de prostaat van de man kon ontvangen om een kind met hem te maken, maar dat ze een kindje heeft gemaakt met een man die uiteindelijk maar een 2de keuze was. Zo was er een andere vrouw die, nadat ze net bevallen was, haar baby aan het zogen was toen de pediater haar kamer binnenwandelde om het kind weg te nemen, haar vertellende dat het kindje meteen onder de ultraviolet moest vanwege een te hoge bilirubinewaarde, een groot risico voor het kind, dat hierdoor hersenschade kon oplopen en gehandicapt kon worden. Ze heeft deze abrupte scheiding van haar kindje ervaren als zou een adelaar een pasgeboren diertje komt weggraaien. Dit heeft bij haar uiteraard een ongelooflijke stress veroorzaakt. Niettegenstaande dat de ouders beide arts zijn en dat de vader het kleintje regelmatig ging halen om het aan de borst van de moeder te laten zogen, ontwikkelde de moeder een kanker op de borstklier van de linkerborst. Drie dagen later verlieten ze het ziekenhuis en keerden ze huiswaarts. Op het moment dat ze over de dorpel van het huis stapte, voelde de moeder een geweldige pijn in heer linkerborst, alsof zij een messteek toegediend kreeg. Arts zijnde, kon ze dit diagnosticeren als een abces (zweer). In feite was dit abces de resorptie (opzuiging) van de kanker door bacteriën. In paniek wou ze prompt het zogen stoppen en antibiotica nemen, waardoor het kindje de best mogelijke voeding en bescherming, nl. de moedermelk ontzegd zou worden. De antibiotica zou haar darmflora volledig hebben vernietigd. De moeder vreesde echter dat het abces zich zou hebben geleegd in de melk en dat haar kind bezoedelde melk zou drinken. Ik herinnerde haar eraan dat, fysiologisch gezien, de maag alle bacteriën vernietigt en dat er dus geen enkele reden was om zich zorgen te maken, wat ook effectief gebeurde: het kindje heeft de melk met de etter erin gedronken en de volgende dag was het abces helemaal leeg. Er was geen spoor meer van de kanker, het kindje heeft geen diarree gehad noch overgegeven en heeft zich tegoed kunnen doen aan de moedermelk het hele jaar door. De melk geeft dus een wijsheid door van de moeder op het kind, dankzij deze subtiele voeding die het kind beschermt en mooi maakt naar het bevoorrechte contact dat het heeft kunnen onderhouden met zijn moeder en het mooie beeld dat het zich heeft kunnen vormen van zijn moeder. Inderdaad, wanneer het kindje zoogt, is het in contact met het hart van de moeder. Het proeft en hoort het kloppen van al die liefde achter de moederlijke borst. De wijsheid van kanker is dat de natuur opmerkelijk goed ineen zit. Dikwijls, vanuit een zekere hoogmoed, denken mensen dat ze beter kunnen dan de natuurlijke moedermelk en fabriceren ze een "wetenschappelijk" aangemaakte melk. Tumoren bezitten een evolutieve en creatieve intelligentie om de kinderen en de moeders te helpen om aan het geheugen van een scheiding voorbij te gaan, maar die zich pas veel later activeert en ontwikkelt, soms jaren na de gebeurtenis die het scheidingsconflict opwekt. Zo kan een moeder een kanker programmeren en die pas jaren later ontwikkelen ten gevolge van een gebeurtenis die het geheugen reactiveert aan een gebeurtenis die de stress oorspronkelijk opwekte, maar die vervolgens werd opgeborgen in zichzelf, in haar dochters of zelfs in haar kleindochters.

Inzicht in dit mechanisme brengt je van mammacarcinoom naar een dieper weten van “mama, wat ben je mooi!”

Preventie, zorg en spontane zelfgenezing

Preventie van borstkanker houdt geenszins in dat men zich tevreden mag stellen met een regelmatige screening met het oog op een vroegtijdige operatie, maar wel dat men het probleem, al dan niet ingebeeld, virtueel of symbolisch, op het niveau van het nest, met de partner of de man probeert te doorgronden. Men dient te kijken naar het potentiële scheidingsconflict en de angsten bij de vrouw. Er is dus psychotherapeutisch werk te verrichten bij die vrouwen die een buitensporige angst beleven, angst dat hun kinderen of hun man zou sterven, hen zou verlaten, vrouwen die extreem bezorgd zijn zodra ze van hun man of kinderen gescheiden zijn, wat uiteindelijk veel zegt over hoe zij zelf een tekort hebben gehad aan voeding of aan moederlijke en vaderlijke bescherming, en eventueel verwondingen aan hun zelfbeeld hebben opgelopen. Dus, het feit dat zijzelf niet hebben kunnen genieten van deze bescherming maakt dat ze een houding aannemen waarbij ze over-beschermend handelen en hun kinderen en man gaan over-bemoederen. Op zich zullen deze zich dat wel laten welgevallen. De beste preventie zou er echter in bestaan dat de kinderen en de man zich realiseren hoezeer zij een pact sluiten met wat de homeopathie benoemt als “het veld” van die vrouw en moeder; in welke mate zij mede verantwoordelijk zijn voor het ontwikkelen van de tumor als er één is. Het is dan ook belangrijk om aan de slag te gaan met de genealogie, de familiestamboom, want er is steeds een familiaal systeem, een patroon. Om te werken aan de verhouding tussen de vrouw en haar borsten, te zien wat daaruit naar voor komt m.b.t. de verhouding die zij had met haar vader en haar moeder in haar oorsprongsnest, te werken met de schoonheid, de bescherming en de voeding die hen te beurt is gevallen… of net niet. In dit laatste geval, kan die zelfde vrouw als zelfstandige, verantwoordelijke volwassene leren om zich zelf van die schoonheid, bescherming en voeding te voorzien, want ze is het meer dan waard!

Klinische case nr1

Christine, van tegendraadse dromen naar een leven vol belevenissen.

Christine komt eind 2015 op consultatie. Men heeft in september 2010 een carcinoom ontdekt dat de kanalen infiltreert en stadium 2 heeft bereikt. Ze heeft onmiddellijk de allopathie omarmd. In 2011 heeft ze een remissie gehad en sindsdien wacht ze, of eerder, zoekt ze hoe ze haar leven weer op het goede spoor kan zetten en hoe ze de effecten kan vergroten van de ontelbare chemo's die ze ondergaan heeft, maar die haar kanker niet helemaal weg krijgen. Ze realiseert zich dat haar houding niet zal leiden tot genezing.

Ze begint waar te nemen in welke val ze is gestapt. Ze heeft zich immers nooit zo erkend gevoeld, zo geliefd en liefdevol sinds ze ziek is geworden. Na zo lang in de coulissen van de chemo-praktijk te hebben doorgebracht, voelt zij zich er thuis. De verplegers zijn er als familie geworden. De andere patiënten bedanken haar voor haar aanwezigheid. Hoe zou je zelf staan ten aanzien van Christine? Zij heeft een onuitputtelijke positieve uitstraling. De chemosessies hebben haar lichaam verwoest en nochtans achter dat kale hoofdje en het uitgemergelde, broze lichaampje is er die lach op haar gezichtje en die steeds opgewekte stem. Christine is een voorbeeld geworden voor anderen en cijfert zichzelf daarbij weg. Haar houding heeft echter niets te maken met moed, ze uit gewoon haar levensvreugde. Op die manier trappelt ze dus ter plaatse, wat haar niet vooruit helpt.

Ze is er zich van bewust dat datgene wat haar hele leven ontbrak, lef was, "guts". Ze is haar hele leven een bang, teruggetrokken wezentje geweest. Ze heeft zich nooit voluit kunnen geven, nooit haar hele hebben en ziel voor iets kunnen geven. De secundaire effecten van de chemo zijn een extra obstakel dat ze moet overwinnen. Haar tekort aan inzicht is een extra belemmering geworden zodat ze zich niet hoeft te wagen aan het avontuur (het leven, de zelfontplooiing).

Hoe nu hieruit geraken?

Christine overloopt haar leven. Wat is er dan gebeurd een jaar voor het noodlottige nieuws? Ze werkte bij de gemeente en had daar een bijzonder incompetente baas. Hij had het postje gekregen omdat hij "zoon was van…", niet omdat hij de nodige vaardigheden of kennis bezat. Hij liet zijn werknemers voor alles opdraaien en had een drankprobleem. Christine bevond zich vaak in zijn omgeving maar durfde er niets over te zeggen. Ze had immers de gewoonte om alles in een positief licht te plaatsen. Ze werkte op de dienst "Université des ainés", een vzw die ouderen voorgezet onderwijs aanbiedt. De inadequate beslissingen die haar baas nam, deden haar hart steeds weer krimpen. Er waren nochtans zoveel initiatieven te nemen die de diensten naar de burger toe konden optimaliseren. Ze werkte bij de dienst "communicatie". De taak van de ploeg bestond erin om een repertorium op te lijsten dat dan als activiteitenkalender kenbaar kon worden gemaakt aan de gemeenschap om zo het kiezerspubliek warm te maken om deel te nemen aan de verschillende activiteiten. Deze taak was echter een scenario geworden voor een absurd blijspel. Nu eens waren het de politieke wissels die alles op wacht zetten, dan weer de technologische vooruitgang die ingang moest vinden, om nog maar te zwijgen over de beslissingen van haar chef… Het werk werd gedaan, en weer ongedaan gemaakt, maanden- en jarenlang. Er kwam maar geen publicatie. Christine verkeerde daarbij soms in een crisis doordat er zich niets verwerkelijkte maar uiteindelijk wist ze erom te lachen. Beter dat dan in tranen uit te barsten. Ze dacht er nooit aan om van job te veranderen, een andere post aan te nemen, totdat haar baas haar uiteindelijk de deur wees. Met de secretaresse van het nieuw samengesteld gemeentehuis schoot ze niet goed op en haar baas parkeerde haar weer helemaal onderaan de ladder, met de blaam dat alles zo was gelopen door haar toedoen. Eigenlijk was ze wel blij om te midden van haar oude team te mogen vertoeven, maar de grove vergissing op niveau van het management was de spreekwoordelijke druppel die de emmer deed overlopen. Ze had zoveel zin om haar baas eens de levieten te kunnen lezen, maar ze bleef zwijgen als vermoord. Het onvermogen van haar baas om leiding te geven, creëerde een intimiderende en onleefbare sfeer. Ze verdroeg niet langer de taken die haar werden opgelegd, taken die uitgevoerd werden om de volgende dag gewijzigd en afgevoerd te worden zonder dat daar excuses tegenover stonden van haar baas. Integendeel, ze kreeg er de schuld van. Jaren aan een stuk gaf ze op die manier het beste van zichzelf om uiteindelijk geen enkele publicatie te zien verschijnen. Ze was er het hart van in. Ze verdroeg niet langer de woede die ze telkens voelde opwellen. Tijdens de periode dat ze in remissie was en terug op het werk verscheen, merkte ze op dat de attitude van haar baas niet veranderd was, wel in het tegendeel. De onleefbare, intimiderende sfeer was er nog steeds. Ze voelde zich totaal nutteloos en haar bevraging omtrent haar waarde deden de zaken alleen maar slechter worden. Hoe kon ze nu in zo'n situatie datgene wat ze echt dacht, kenbaar maken? De terugval bleef niet uit. Ze kreeg daarbij metastasen op de longen en het bot. In 2014 werd ze met pensioen gestuurd, zag zich dus bevrijd van een ware nachtmerrie en ging onverrichterzake weg, haar mening voor zich houdend.

Ze realiseerde zich wel dat ze de ene onleefbare situatie voor de andere had ingeruild, nl. die van het hospitaal. Etymologisch betekent het woord "hospitalia": "opvang voor mensen in nood".

Wat was het dan waar ze nood aan had? Wat had ze dan zo nodig om er zò lang te verblijven? Was er een verband te vinden tussen haar belevenissen met haar baas en haar genealogie (voorouderlijke geschiedenis)?

Erg jong, gaf ze er de voorkeur aan om de stress te beleven die in de familie heerste, eerder dan het risico te nemen om elders het geluk te beproeven. Haar vader was een vertegenwoordiger die steeds dronken thuis kwam en haar compleet negeerde. Dat was trouwens de betere optie, want haar zus, die zich verzette telkens er zich weer een onrechtvaardige situatie voordeed, kreeg de klappen. Christine durfde niets te zeggen, al helemaal niet tegen haar vader. Ze hield zo goed mogelijk stand. Heel jong had ze geleerd om alles steeds in een positief licht te draaien om stand te houden in die onleefbare situaties en kwam ze nooit in opstand. Ze kon het niet eens opbrengen om haar ouders iets te verwijten. Die staat van machteloosheid hield haar gevangen.

Door verder te graven in haar geschiedenis, realiseerde Christine zich dat er twee types zijn in haar stamboom: zij die hun dromen najagen en zij die het zich niet toelaten of het zich laten verbieden op de een of andere manier.

Haar moeder droomde ervan om lerares te worden maar door de oorlog werd ze winkelierster en zag ze zich verplicht om heel hard te werken. Haar tante daarentegen werd religieuze, lerares en reisde de wereld rond. Zo verging het ook de zus van Christine die, ingegeven door de slechte relatie met haar vader, vroeg om op kostschool te gaan en zich bezig wist te houden met allerlei verrijkende activiteiten. Zij werd een zakenvrouw, voorzitster van allerlei verenigingen en nam elke kans te baat om haar dromen te realiseren.

Christine heeft de capaciteiten van haar zus en haar tante om het leven aan te pakken steeds benijd. De secundaire effecten van de chemo hebben de kleine pleziertjes die ze nog had aan diggelen geslagen. De pijn in haar vingers maakte een eind aan het plezier dat ze nog had in het breien, terwijl de pijn in haar ogen haar leeshonger volledig stilde… Steeds positief ingesteld, realiseert Christine zich dat ze zich keert naar datgene wat ze het liefste heeft, mensen rond haar.

Haar genezing is het zich onttrekken van de helse situaties en zich aansluiten bij al die vrouwen in haar stamboom die het voor zichzelf mogelijk hebben gemaakt om datgene te doen waar ze werkelijk zin in hadden. Met dat inzicht legt Christine een lijstje aan: uit dansen gaan, een reis naar Engeland, vrienden uitnodigen om te tafelen, kinderverhalen schrijven… Beetje bij beetje weet ze haar lichaam en haar hart te ontdoen van de trauma's opgelopen gedurende jaren in die helse sfeer, door zichzelf het beste te gunnen.

Christine verwonderde er zich steeds over dat haar kanker haar niet had getransformeerd. Zoals steeds had ze haar levenskracht ingezet om de helse situaties te overleven. De laatste vijf jaren waren niets anders dan datgene wat ze al kende voortzetten. Haar genezing bestond erin om uit die helse situatie te durven stappen en zich naar een leven te begeven vol van vreugde en levenslicht. Ze heeft zich ten volle kunnen herstellen door zich datgene toe te laten waarvan ze als kind zo gespeend is geweest: erkenning en zelfwaardering zodat ze zich eindelijk het allerbeste kan vergunnen… en op die manier haar levenskracht kan inzetten om haar dromen te realiseren.

Elke dag realiseert Christine zich dat, waar ze ook gaat of staat, iedereen haar uitstraling apprecieert want ze heeft de gave ook andere mensen te laten stralen. Moge de weg die ze nu heeft ingeslagen haar verder brengen op haar missie.

Klinische case nr2

Sylvette, van remissie naar missie.

April 2015 ga ik op consult. De rampspoeden stapelen zich jarenlang op in mijn leven. Ik lijk wel de speelbal van de omstandigheden. Ik wens weer controle te hebben op mijn leven. Ik heb net een allopathische behandeling achter de rug voor een infiltrerende kanker op het kanaal van de linkerborst met een grote en een kleine tumor. Ik heb een gedeeltelijke amputatie ondergaan, radiotherapie en zit onder de hormonentherapie.

De zorgen hebben enkel mijn borst behandeld, ze hebben geen enkele impact gehad op mijn mentale en spirituele gezondheid. Niemand heeft mijn wens om een einde aan mijn leven te maken, kunnen opmerken. Alleen, bij mij thuis, heb ik mijn wanhoop proberen te verzuipen met een deskundige samenstelling van medicamenten.

Het is mijn hondje, Margot, die mijn eerste arts is geweest. Het is zij die elke morgen op mijn bed sprong, die mij likjes en kopjes gaf om mij weer op de been te brengen.

Ze heeft alles gedaan wat ze kon om weer leven in mij te krijgen, zoals ikzelf heb gedaan voor haar door haar uit de handen te halen van mensen die haar martelden.

Tijdens de verschillende consultaties zocht ik waar toch die bodemloze pijn vandaan kwam die ik dagdagelijks voelde. De pijnen die de neveneffecten veroorzaakten hebben geleid naar andere geneeswijzen en naar de luisterbereidheid naar wat mijn lichaam mij vertelt. Ik vond het uiteraard leuk wanneer de oncoloog verklaarde dat ik in remissie was. En da's ook de goede term: ik heb de kans gekregen om mijn nieuwe missie te vinden waardoor ik tevens mijn staat van existentie heb kunnen veranderen. Ik kan het eigenlijk nog steeds niet bevatten.

In 2012 ontwikkelt mijn moeder een kanker op het endometrium (baarmoederslijmvlies). Ik zorg voor haar dag en nacht tot 20 april 2013. Die dag neem ik de hartverscheurende beslissing om haar vraag om euthanasie te aanvaarden. Met overal metastases en water in de longen was haar dood verschrikkelijk.

Een jaar later ontdekt men bij mij kanker in de linkerborst en het is alweer op 20 april dat ik, na chirurgische complicaties, het ziekenhuis verlaat.

Ik realiseer mij dat sinds de diagnose van mijn moeder alles erg verward overkomt voor mij. Mijn moeder en ik hebben elkaar beloofd dat wanneer één van ons een zware diagnose zou ontvangen, we dan de oprechtheid zouden opbrengen om het elkaar te vertellen. Toen de artsen mij het nieuws brachten dat mijn moeder maar enkele maanden te leven had, heb ik het verborgen gehouden voor haar. Ik voelde doorheen haar stilzwijgen dat ze het wel begrepen had, maar we hebben er nooit over kunnen vertellen.

Snel daarna zijn de rollen omgedraaid. Ik ben de moeder geworden van mijn moeder. Ik heb voor mijn moeder zorg gedragen zoals zij zorg gedragen heeft voor mij. We hebben ons alsmaar meer verbonden gevoeld.

We voelden ons onafscheidelijk, tot groot jolijt van mijn vader die zich jaloers en machteloos voelde ten aanzien van onze verbinding en gewelddadig en agressief werd. Heel jong al zei ik altijd tegen mijn moeder: "sinds altijd en voor altijd".

Ondanks de bijstand die ik mijn moeder verleende, heb ik nooit kunnen aanvaarden dat, de nacht van haar heengaan, mijn vader mij te laat erbij riep, terwijl zij wel om mij vroeg.

Ik had opnieuw het gevoelen dat ik gefaald had door niet de belofte aan mijn moeder te vervullen: het "voor altijd" betekende op een of andere manier ook: "ik zal je volgen tot in de dood". Die pijnlijke gebeurtenis zou verband houden met de grote tumor in mijn borst. Het ziekenhuis verlaten op de dag dat mijn moeder overleden is, was als een toelating om te leven. Maar hoe zat het met de kleine tumor?

Ik had een hond, een labrador, die Yvan, mijn grote liefde, mij had geschonken toen ik een miskraam had. Het was een mishandelde hond die men zomaar, vastgebonden aan een boom, achtergelaten had.

Heel snel was er een innige band tussen mij en Zita, de hond. We beleefden een buitengewone eenheid, ze maakte deel uit van mij. In 2012, net voor het nieuws van de kanker van mijn moeder, heb ik de beslissing moeten nemen om Zita te laten euthanaseren. Haar longen waren met water gevuld en de dierenarts kon haar niet meer helpen.

De euthanasie verliep erg slecht. Zita begon te huilen en wierp me nog een laatste, met wanhoop vervulde, blik toe. Ik ben toen in een depressie gevallen. Ik zag mezelf als een moordenaar van het wezen dat ik het liefst zag en die mij van iedereen het liefste zag. Een deel van mezelf is toen met haar heengegaan.

Ik realiseerde me dat, in feite, het vertrek van Zita mij het verlies van de baby en het gewelddadige heengaan van zijn vader, Yvan, had doen herbeleven. Enkele jaren nadat Yvan Zita aan mij schonk, pleegde hij zelfmoord. Zita was onze laatste link.

Zijn dood deed mij afglijden in een bad van pijn die ik nooit heb verwerkt en me de rest van mijn leven heeft gekweld. Stapsgewijs heb ik mij, tijdens mijn zoektochten, gerealiseerd dat ik nooit mijn plaats als vrouw, echtgenote, dochter, of vriendin heb kunnen opeisen. Ik heb heel mijn leven doorgebracht als redder in nood en iedereen voorrang gegeven.

Met de dood van Yvan, van Zita en van mijn moeder was het telkens een stukje van mezelf dat ik liet gaan. Ik had het gevoel slechts een schaduw te zijn van degene die ik was geweest, terwijl ik ook het gevoel had nooit mezelf te zijn geweest. Om in remissie te blijven, had de ziekte enkel zin als ik uit die relaties zou stappen die onduidelijk zijn, en enkel in het teken van mijn eigen bestaan te leven.

Het is mijn andere hond, Margot, die mij op weg heeft gezet. Op het einde van mijn behandeling, had Margot, ziek door ouderdom, ook water in de longen. Deze keer heb ik helemaal anders gehandeld. Ik heb haar gevraagd om mij een teken te geven indien ze zou wensen om ge-euthanaseerd te worden en op dat moment heeft ze mijn hand gelikt. De communicatie was duidelijk en alles is goed verlopen.

Het was evident, mijn nieuwe missie hield verband met de zorg van dieren. Margot heeft mij geholpen om uit de rol van redder, van doder, van heilige te stappen en over stappen op iets anders.

Ik heb opleidingen gekozen die mij hebben geholpen om mijn gaven te ontwikkelen. Mijn eerste keuze was de sensitieve homeopathie. Ik heb tools gevonden die ik nodig had en heb werkelijk een hoge vlucht genomen in mijn capaciteit om dieren te verzorgen. Dieren verzorgen was een manier om de dood van Zita te sublimeren, de rouw te doen van mijn baby en van Yvan. De bewustwording heeft mijn fysieke en mijn psychisch lijden als sneeuw voor de zon doen smelten.

De communicatie, de sensitieve homeopathie en de "light sensitive dance", hebben mijn capaciteiten naar opening, naar ontvankelijkheid en omarming ontwikkeld. Ik ben dichter komen te staan bij mijn lichaam, bij mijn eigenliefde, bij mijn vrouwelijke capaciteiten en dus bij het leven.

Door mijn genealogie en mijn perinataliteit te bestuderen heb ik de ogen kunnen openen voor pijnlijke situaties en heb ik de bladzijde om kunnen slaan.

Paul, mijn vader, voordat hij getrouwd was met mijn moeder, was getrouwd met Sylvie. Deze laatste is gestorven met de geboorte van hun kind. Paul heeft nooit de rouw gedaan van Sylvie noch van de jongen die geboren moest worden en die hij Nicolas had genoemd. Toen hij mijn moeder, Lisa, ontmoette, nam hij de beslissing om naast het ouderlijk huis van zijn overleden vrouw te gaan wonen. Hun eerste kindje noemde hij Nicolas. Heel snel namen de ex-schoonouders hem op in hun midden, met Pauls toestemming en tegen de wil in van mijn moeder. Nicolas, verwend door zijn pseudo-grootouders, was er de hele tijd op bezoek. Ze woonden ernaast, dus was dat makkelijk. Daarna bracht Lisa mij ter wereld en mijn vader noemde mij Sylvette, ter herinnering aan zijn eerste vrouw, Sylvie. De ex-schoonouders van mijn vader hebben mijn moeder voluit de zorg laten dragen voor mij, zodat ze zou ophouden te proberen om de band met haar zoon aan te halen. Het is dus met mij dat mijn moeder diende te proberen haar wonden te likken, door mij enorm veel liefde te geven, die ik maar al te graag teruggaf. De pathologische unie was ondertekend.

Later blies Nicolas de banden met zijn moeder op en wou haar niet meer zien. Daar leed zij ontzettend onder.

Als redder wilde ik dat allemaal rechtzetten en zalven, maar mijn broer haatte mij. Hij heeft nooit kunnen begrijpen dat het de niet gedane rouw was van mijn vader en zijn ex-schoonouders die hem de liefde hadden ontnomen, liefde die mijn moeder zo graag had willen schenken en terugkrijgen.

Hij begreep niet dat het door het lijden van mijn moeder was dat zij en ik zo een innige band hadden en dat ze aan de scheiding met hem ten onder ging.

Dankzij een diepgaand genealogisch onderzoek heb ik mijn verhaal kunnen begrijpen en heb ik mijzelf vergiffenis kunnen schenken.

Nu ontwikkel ik dagelijks mijn sensitieve gaven. Ik voel mij niet meer in remissie maar voel ik mij op missie en ben dankbaar voor deze nieuwe etappe.

Ik heb begrepen dat ik mezelf kan leren te creëren, om mezelf te creëren en om mijn leven te creëren door mezelf in verbinding te stellen met de hogere creatieve krachten en dit, werkelijk in alles.

Een goede metgezel vinden in mezelf en daarmee voor de schepsels van de 7 rijken is mijn roeping geworden.

Het is dankzij de verbinding met de dieren en de natuur dat het mogelijk is geworden voor mij om de levensvreugde te vinden en heden put ik er enorm veel genoegen uit om te ijveren voor diens respect.

• Organiseren van activiteiten