Van moeders op dochters om “Vrouwen” te worden
Van moeders op dochters om “Vrouwen” te worden
Wij zijn de erfgenamen van zij die ons op aarde gezet en naar het leven gedragen hebben.
Het is doorheen onze moeder dat elk van onze organen zich gevormd heeft en de functies ervan verworven heeft. Van onze moeder, van onze vader en van onze voorouders dragen wij in onze genen enkele fysieke trekken, karaktertrekken en gaven.
Velen onder ons moeten zich nog bewust worden van het feit dat er zich in onze genen bovendien gelukkige en pijnlijke gevoelens bevinden die ieder van onze voorouders ervaren hebben ten opzichte van familiale, sentimentele en professionele levensgebeurtenissen. Gevoelens die bij hun zekere geloofsovertuigingen en gedragingen hebben doen rijzen, die wij tot de onze gemaakt hebben door overdracht van de biologische, orale en lichamelijke taal.
Met andere woorden, doorheen de schepping van ons fysiek lichaam in de moederschoot, zijn wij doordrenkt geraakt van de krachten en zwaktes van onze ouders en grootouders langs zowel vaders- als moederskant.
Indien wij ons niet bewust worden van wat ons is doorgegeven, blijven onze voorouders doorheen ons, ons levenspad uitstippelen.
Het volstaat ons leven en dat van onze moeder te observeren om te ontdekken dat de problematieken die wij tegenkomen vaak dezelfde tonaliteit hebben als die van haar of van vorige generaties.
Sommige geslachtslijnen van vrouwen lijken veroordeeld tot misbruik, verraad of revolte. Andere geslachtslijnen tonen in mindere of meerdere mate dezelfde pathologie van moeder op dochter. Nog anderen geven blijk van identieke gaven en van identieke aanleg voor schoolresultaten en professionele successen.
Zegt men niet in de volkstaal “Zij is in hetzelfde bedje ziek als haar moeder.” “Zij zijn schilderes van moeder op dochter.” “Zij lijkt als twee druppels water op haar moeder…”?
Het is door het leven van de vrouwen van onze geslachtslijn te herbekijken dat wij onze gynaecologische boom kunnen op het spoor komen.
Gyn betekent vrouw, eco betekent huis en logica betekent logica. Wij kunnen dus het woord gynaecologie vertalen door: wat is er (niet) logisch in het huis van de vrouw?
Het is door de ontdekking van de problematieken die de vrouwen van onze geslachtslijn zijn tegengekomen dat wij kunnen ontdekken wat voor ieder van hen niet logisch geweest is in hun huizen, in hun nesten (familiaal, professioneel, …).
De problematieken eigen aan de vrouwen van onze geslachtslijn bevatten het raster van wat wij beleven op sentimenteel, professioneel of familiaal vlak.
De variatie bevindt zich in de intensiteit en in de vorm van de symptomen die zich uitdrukken doorheen deze problematieken en door de manier waarop elke vrouw zich laat raken door de ervaring van haar geslachtslijn. Ieder van hen kan op dezelfde óf op een andere, creatieve manier, hierop reageren.
De vibratie van de geheugens die doorheen de genen en de cellen overgebracht wordt kan niet anders dan hetzelfde aantrekken indien deze niet tot bewustzijn wordt gebracht en aangepast door degene die ze in haar lichaam draagt en doorgeeft.
Met andere woorden, het is van primordiaal belang om een inventaris te maken van de problemen die de vrouwelijke kunne in haar geslachtslijn is tegengekomen indien wij ons ervan willen bevrijden.
Indien elke moeder een onderzoek zou kunnen doen van haar stamboom en met haar dochters delen wat zij dienen te weten om de herhalingen van de geslachtslijn te vermijden in hun sexueel, sentimenteel, familiaal en professioneel leven, zou de wereld zeker reuzenstappen vooruitzetten.
De rol van de moeders zou dan zijn hun dochters op de hoogte te brengen van de inhoud van de geheugens die zij in hun genen dragen en van het type scenario dat zij misschien daardoor in hun leven zullen aantrekken. Hun rol zou dan zijn hun dochters bewust te maken van de pijn die deze vrouwen ervaren hebben, opdat zij niet zelf deze pijn, die ze energetisch, emotioneel en mentaal belast, zouden proberen te verjagen met ziektes of verdriet.
De komst van de maandstonden, een biologische gebeurtenis die de overgang markeert van het ‘kleine meisje-vrouw’ naar de ‘jonge vrouw’ die nieuw leven kan dragen, zou een geschikt moment zijn voor een dochter om haar moeder te horen vertellen over haar ervaring als vrouw, echtgenote en moeder.
Kortom, het zou erom gaan dat de moeder de komst van de maandstonden van haar dochter begeleidt met een ritueel van kennisoverdracht met de informatie die zij over haarzelf en over het leven van de vrouwen van haar geslachtslijn bezit. Authentieke woorden laten klinken die haar intieme beleving als vrouw in haar verschillende rollen zou weergeven. Een werkelijke uitwisseling die elke moeder zou helpen haar vreugde, haar verdriet, haar kwaadheid en de angsten van haar hart naar de zee te laten stromen in plaats van deze opgesloten te houden in haar celgeheugens.
Het zou het voor een dochter makkelijker maken om anders, ja beter, dan haar moeder te leven als zij daar echt de toelating voorkrijgt.
Het is bevrijdend voor een jong meisje haar moeder te horen uitleggen wat zij heeft moeten leren om te kunnen veranderen. Door deze overdracht leert de moeder haar dochter dat het mogelijk is om de schepper van haar leven te worden. Zij geeft haar zo de vrijheid om te leren wat voor haar nodig zal zijn om te kunnen veranderen en op haar beurt zichzelf te durven worden.
Door middel van dit ritueel verstevigt de moeder een laatste keer de basis van de toekomstige vrouw die haar dochter zal worden en ook wordt ze zich bewust dat het moment werkelijk gekomen is om haar dochter los te laten.
Onze dochters zichzelf helpen worden, is hen ook toestaan om ervan bewust te worden dat wat wij hen hebben overgebracht hen heeft toegestaan om te worden wat ze zijn, en dat ze nu zichzelf mogen creëren, zichzelf uitvinden en beter doen dan wijzelf en onze moeders.Het is een manier om hun ook te zeggen dat het ze toekomt om de energie te vinden om vooruit te gaan, dat wij er niet meer zijn om ze de weg te tonen of hun te dwingen om vooruit te gaan. Zij moeten heden hun leven in handen nemen want spoedig zal het hun beurt zijn om hun eigen kinderen de weg te wijzen en ze in het leven te duwen.
De tijd is dus gekomen om haar nageslacht te helpen om zich te voeden en om zichzelf te behelpen. Dit betekent niet dat de moeder geen missie meer heeft ten aanzien van haar dochter. Haar missie wordt anders.
Het moment is gekomen voor de moeder om zich tot zonnevrouw, vrouw van de wereld en toekomstige grootmoeder te transformeren. Haar steun dient voortaan verlegd te worden van haar dochter naar haarzelf, naar de wereld en later naar haar kleinkinderen.
Dit bilanritueel staat ons toe om ons werkelijk bewust te worden van het feit dat onze kinderen ons verlengde zijn en zich zodoende in de universele dimensie van het leven te situeren.
Het is doorheen onze kinderen dat we ouders zijn geworden en dat zij ons groot-ouders zullen doen worden of wij het reeds geworden zijn en dan later over-groot-ouders. Wij hebben ze het leven gegeven, wij hebben ze in het leven gedragen en zij vergezellen ons naar de dood.
Een bilan opmaken is ons ook bewust worden van het feit dat we misschien niet ontvangen hebben wat wij nodig hadden van onze eigen moeder om te kunnen handelen in het leven zoals we gedroomd hadden.
Het is aanvaarden te realiseren dat wij een moeder geweest zijn of gehad hebben met een tonaliteit van afwezige, kinderlijke, folterende, misbruikende of verstikkende tonaliteit en dat elk van deze tonaliteiten gevolgen heeft gehad die constructief of destructief voor het nageslacht hebben kunnen zijn.
Het is tevens met nederigheid ervan bewust worden dat wat wij aan onze kinderen hebben overgedragen om ze te helpen om hun basis van veiligheid te leggen zeker reeds beter is dan wat wij ontvangen hebben, maar dat dat nog niet genoeg was.
Zonder introspectief ritueel en een uitwisseling, vertonen de moeder en de dochter een sterke neiging om aan elkaar vastgeklampt te blijven en in mekaar verward te worden in ingewikkelde, pijnlijke en repetitieve moeder-dochter scenario’s.
Deze transgenerationele herhalingen verhinderen ze dan om te evolueren en maken dat ze onophoudelijk moeten slag leveren in ingewikkelde en nare situaties.
Indien onze moeders dit bilanritueel zouden hebben gedaan en ons ervan deelgenoot zouden hebben gemaakt, zouden wij zeker tijd gewonnen hebben. Wij zouden vermeden hebben de geheimen en niet-gezegdes doorheen de transgenerationele herhalingen in onze sexuele, sentimentele en professionele relaties weer opgerakeld te hebben.
Zelfs indien wij deze kans als dochter niet gehad hebben, kunnen wij, vanaf nu, onze gyaecologische stamboom op orde stellen als moeder of als vrouw.
Wij kunnen deze uitwisseling realiseren - met onszelf of met onze eigen dochters - en dit zelfs indien de leeftijd van de puberteit reeds lang voorbij is. Wij beseffen zelf of wij stellen bij hen vast, dat de transgenerationele herhaling heeft toegeslagen doorheen de scenario’s van vreugde en verdriet - bij ons of bij hen.
Kijken naar de gynaecologische stamboom is zich ervan bewust worden wat onze moeder en de moeder van onze moeder… heeft geraakt in het diepste van hun wezen, in het diepste van hun identiteit; in die van vrouw te zijn op aarde. Het is in het leven duiken van het leven van deze vrouwen om ze te horen, te begrijpen en om ons te bevrijden.
Wie waren deze vrouwen? Slachtoffers? Ontwerpsters? Avonturiersters? Vrouwen die voortdurend gedeprimeerd waren en die de familiale geschiedenis herhaald hebben, getracht deze te herstellen of ze te veranderen door iets nieuws te brengen?
Wat heeft hun lichaam gezegd toen ze geen woorden op de kwalen konden zetten? (mettre des mots sur leurs maux) Is het hun vagina, hun eileiders, hun eierstokken, hun baarmoeder of hun borsten die zijn beginnen te spreken? Vaginites, mycoses, fibroom, hysterectomie, … kystes, borstkanker… de lijst van expressiemogelijkheden door kwalen is lang.
De geheugens van onze grootouders die in ons huizen kunnen zelfs onze vormen modelleren, ons enorme borsten geven of kleine peertjes, billen bol van cellulites of perzikenhuid, een achterwerk van een koningin of van een boerenpaard.
Samen met hun sterktes en hun zwaktes hebben onze voorouders ons ook mogelijks voedingsbodems nagelaten voor bepaalde herhalingen en ziektes.
Deze ziektes en gebeurtenissen kunnen recidief, ja zelfs chronisch worden indien wij onze transgenerationele geschiedenis niet blootleggen.
De introspectie is de meest efficiënte manier om ons alle kansen te geven de terreinen die ons doorgegeven werden te saneren.
Zonder dit werk op jezelf of je familie, blijven een groot aantal vrouwen en mannen afhankelijk van hetgeen hun terrein heeft vervuild: familiegeheimen, verboden of onmogelijke liefdesverhalen, eerverlies, drama’s, misbruik, allerhande niet gedane rouw…
In de mate dat wij ons onderzoek doen naar wat niet logisch is geweest in het huis van deze vrouwen (gyn-eco-logisch) opent ons hart zich en onze ziel ontwaakt.
Wij ontdekken de origines van onze obstakels, van onze mislukkingen, van onze angsten maar ook van onze gaven, van onze talenten. Door terug zin te geven aan hun verhaal en aan het onze, herstellen wij de verbinding, de communicatie en de souplesse. De bewustmakingen verhelderen onze schaduwen en lossen ze op. Wij bevrijden ons van dit spinneweb waarin we gevangen zaten en dat ons verhinderde om vrijuit vooruit te gaan.
Het gaat er niet om te veroordelen, te blameren of te verwerpen maar om te zien hoe wij het verlengde zijn van onze voorouders. Het doel is om onze plaats in te nemen en ons bewust vrij te maken van de familiale legende.
De mens heeft ten aanzien van drama’s vaak het gedrag van te zwijgen. Hij geeft de voorkeur aan een attitude van er niet meer over te praten en soms zelfs van het te verstoppen.
Erover zwijgen of iets voortdurend innerlijk weer oprakelen heeft nooit het gebeurde doen verdwijnen en ook niet de pijn die ermee gepaard ging. De wonden blijven open in het onderbewuste en het meest pijnlijke zal op een gegeven moment komen bovendrijven om ermee in het reine te komen, hetzij in het leven van de direct betrokken persoon, hetzij in het leven van een clanlid. Deze draagt de geheugens van deze wonden in zijn genen en zijn levensgebeurtenissen beginnen te resoneren met het opgekropte leed.
Wij dragen onze voorouderlijke geheugens of wij het nu willen of niet.
Daarmee, door ons verder te zetten doorheen onze kinderen brengen wij deze voorouderlijke herinneringen over. Elk van ons weet dat wij zowel gedragen als bezwaard zijn geweest door de geschiedenis van onze moeder, onze vader en hun geslachtslijn. Hetzelfde geldt voor onze dochters t.o.v. wat hun familie inhoudt.
Onze onbewuste of bewuste relaties met onze voorouders worden merkbaar doorheen de symptomen van herhalingen.
Als we ons ervan bewust worden dat de geheugens van onze voorouders in ons verderleven, dan komen wij ook tot het besef dat het onmogelijk is om ervan weg te vluchten en dat ze vroeg of laat, op één of andere manier, in ons leven of in het leven van ons nageslacht zullen opduiken. Zolang wij ons er niet van bewust worden, blijven wij onbewust aan deze geheugens gebonden en verhogen wij het risico om in pijnlijke scenario’s verwikkeld te raken.
Om ons nog beter bewust te worden van de kracht van het transgenerationele, volstaat het te observeren hoe de geheugens die onder het patriarchaat gevormd zijn impact blijven hebben op ons leven.
Het sociaal statuut van de vrouwen is wel degelijk radicaal veranderd maar hoeveel koppels hebben niet na hun huwelijk of eerste kind de modellen van het vrouwelijke en het mannelijke in hun geslachtslijn aan de oppervlakte zien komen?
Zonder het te willen, zijn de man en de vrouw, echtgenoot en echtgenote geworden, vader en moeder geworden, in hun respectievelijk voorouderlijk model ingekapseld. Ondanks zichzelf, zijn ze beginnen in de sporen van hun voorouders te stappen en dit in verschillende mate, op familiaal, sentimenteel, vriendschappelijk en professioneel vlak.
Er kan nog veel vooruitgang geboekt worden op affectief en sexueel vlak voor wie in een vervullende relatie tot de ander wenst te leven.
De vrouwen hebben een revolutie ontketend en hebben zich vooral vanuit een sociaal standpunt van hun moeders en grootmoeders onderscheiden. Een bevrijding die zij gerealiseerd hebben dankzij de expressie van de kracht van hun mannelijke pool.
Nu rest hun toenadering te zoeken tot de kracht van hun vrouwelijke pool.
De diepe liefde voelen die zij kunnen voeden voor zichzelf, voor de anderen en voor de wereld; de kracht ontdekken die in de vaardigheid zit van teder, zacht, receptief en intuïtief te zijn; halt houden om het leven door zich te voelen stromen, open voor het onverwachte, het onbekende, het respect voor zich zelf en voor de anderen in hun relaties. Het is dan dat ze zich ten volle als vrouw kunnen zien en dat de pijn die zij sinds generaties in zich dragen zal verdwijnen.
Bewust worden is zich toestaan om een stok te vinden om dit eindeloos draaiend wiel te stoppen en zich te openen voor iets mooier, groter, stimulerender voor ons leven.
Onze beschaving heeft de zin vergeten van het belang van het geheuge
